lifeSTYLE by Ola

 Ciekawa jestem czy jesteście w stanie zgadnąć, kto był inspiracją do stworzenia tej stylizacji?  I wonder if you can guess who's been my inspiration to create this look? Otóż była nią Księżna Diana, a dokładnie rzecz biorąc Lady Diana Spencer, ze swoich czasów panieńskich. Początek lat 80-tych, gdy jeszcze mieszkała w Coleherne Court w Londynie. Nie jestem w stanie dorównać jej stylowi, ale zawsze lubiłam czerpać inspiracje z ikon mody. Na tych zdjęciach wszystko, oprócz kozaków (Mango), jest vintage, kupione w second-handzie, czyli są to oryginały, które znów powracają do łask. Diana uchodziła za jedną z najlepiej ubranych kobiet świata. Jej styl ewoluował. Z 19-letniego podlotka w ogrodniczkach i kwiecistych koszulach, powoli stawała się bardzo kobieca. Lubiła kolory (róże, błękity, zielenie - wszystkie kolory tęczy), nie bała się efektu WOW. Mała piękną figurę, którą potrafiła podkreślić strojem.  Well, it's Princess Diana, or to be more precise Lady Diana Spencer when she

  To wiadomo nie od dziś, że jestem fanką serialu The Crown (Netflix) i od dawna czekałam na czwarty sezon, w którym pojawia się Diana, królowa ludzkich serc. A ponieważ została we mnie nutka szaleństwa, postanowiłam się pobawić w przebieranki. Suknia ze zdjęcia to autentyk (na moje oko z lat 70 lub 80-tych), który nawiązuje do barwnej garderoby Diany z lat 80! Życie Diany miało być jak z bajki. Stała się prawdziwą księżniczką. Była młoda i piękna. Zdobyła księcia z bajki. Życie stało przed nią otworem.... Ona miała 19 lat, on 32... Czy to mogło się udać? Wiadomo, duża różnica wieku to nie przeszkoda, ale tych dwoje różniło wszystko: stopień dojrzałości, zainteresowania, doświadczenie życiowe, pragnienia i własne demony, z którymi musieli mierzyć się całe swoje życie. W serialu relacja Diany i Karola została pokazana dość jednostronnie. Wina leży po stronie Karola uwikłanego w wieloletni romans. Prawda była jednak bardziej skomplikowana (nie umniejszając wadze jego win!). Przepaści, kt

Dorosłość to nie bajka, niejeden dorosły mógłby rzec. Owszem, można to i owo. Nie trzeba nikogo pytać o zgodę i generalnie swobód mamy bez liku. Przynajmniej z zewnątrz tak to wygląda. Dorosły decyduje sam o sobie, pracuje, a więc zarabia, a więc ma coś tam na koncie (przynajmniej czasami hehe). Nie musi chodzić do szkoły, nie musi pytać czy może wyjść na piwo i o której może wrócić. (Napisane na jednym wydechu.) No i teraz przejdźmy do meritum. Dorosłość, moi drodzy to mimo wszystko nie jest bajka, ha! Szczególnie, gdy jesteś już bliżej niż dalej 40-stki, dociera do Ciebie, że jesteś skazany na siebie i żywot jaki sobie zgotowałeś. Bywają dni, że ta perspektywa nie wydaje się taka straszna. Idziesz do pracy, potem zakupy, krzątanina w domu, gwar i zgiełk Ci nie przeszkadzają, potem wieczór filmowy, spanie i znów to samo itd. Spoko, nie jest źle. Są jednak takie dni, w które masz ochotę wypisać się z tego całego cyrku, chwycić płaszcz i pojechać przed siebie, w siną dal, jak to mówią.

Och, moi drodzy! Nawet nie wiecie jak bardzo chciałabym się teraz teleportować do Nowego Jorku! Uwielbiam Nowy Jork od dawna. Od dawna marzę o tym, by tam pojechać, poczuć atmosferę tego miasta i po prostu spełnić swoje marzenie o nim.   Oh, dear folks! You can't imagine how much I'd love to teleport to New York! I've been obsessed with New York for so long that I don't even remember. I've been dreaming to go there, feel the rythm of the city and to just make my dream come true.     Teraz w dobie pandemii ta tęsknota doskwiera mi jeszcze bardziej. Z jednej strony wiem, że nie mogę tam teraz jechać z przyczyn natury finansowo-zawodowej, ale jeszcze bardziej wkurza mnie ten drugi powód, dla którego nie mogę odwiedzić Wielkiego Jabłka - pandemia!   Now amidst the pandemic my longing is even more unbearable. On the one hand I know that I can't go there due to my financial and professional circumstances, but what makes things even worse is the second reason why I ca

  Tydzień temu moja 4,5-letnia córeczka podczas wizyty na cmentarzu, powiedziała do mnie: "Szkoda, że tych wszystkich ludzi nie ma już. Zostały po nich tylko napisy..." Zatkało mnie, że tak małe dziecko wpadło na taką refleksję.  Dziś jest ten szczególny dzień, w którym wspominamy tych, których już z nami nie ma. Ja też mam takie osoby, które były dla mnie ważne, które były częścią mojego życia. Moje babcie, dziadkowie, wujkowie, ciocie... Mam ich w swoim sercu, pamiętam ich głosy, uśmiechy, ciepło. Chcę pielęgnować te wspomnienia, nigdy nie chcę o nich zapomnieć. Dla mnie te napisy, to nie wszystko co po nich pozostało. Dziś myślę o nich i modlę się za ich dusze... A week ago my 4,5-year-old daughter, while we were visiting the cemetery, said to me: "It's a pity all those people are gone. The only thing that's left are those engravings..." It floored me that such a toddler could say something like that. Today is the special day when we are remembering the o